Bu konuşan kim? Müzikolog Nina Sun Eidsheim The Race of Sound kitabına, radyodan, telefondan ya da diyafon makinesinden gelen, yani sesi çıkaranın görünürde olmadığı seslere yönelttiğimiz bu soru üzerine düşünerek başlar. Eidsheim’a göre, ses ile kaynağının farklı duyusal alanlara ayrışmasıyla ortaya çıkan, Pierre Schaeffer’in ‘akusmatik’ olarak kavramsallaştırdığı bu soruya    verilen her cevabın altında bedensiz bir sesi dinleyerek bedeni tanımlayabilme iddiası vardır; çünkü sesin değişmez bir içsel hakikatten geldiğini, sahibinin özüne bizi doğrudan götürecek biricik bir geçit olduğunu düşünürüz. 

 

Fakat Eidsheim sese atfedilen bu biriciklik ontolojisinin aksine, “Bu konuşan kim?” sorusunun tek başına bir şeyler açıklamak konusundaki yetersizliğiyle ilgili olduğunu savunur. Bu yetersizliğine rağmen, sesten aldığımızı sandığımız tüm yanıtları, aslında toplumsal beklentiler ile eğitilmiş kulaklarımız verir bize. Çünkü ses, tekil değil, kolektif bir olaydır; ses doğuştan gelmez, kültüreldir; sesin kaynağı söyleyende değil, dinleyendedir. (1) Eidsheim, sese “konuşan kim?” diye sormak yerine, etik bir dinleme çerçevesi kurmanın ilk adımı olarak “Bu sesi duyan ben kimim?” sorusunu sormayı önerir. Sesin kaynağını sesi çıkarandan dinleyene aktaran, Eidsheim dinlemeyi dinleme olarak tanımladığı bu eylem ve duruşa işitsel refleksivite egzersizi olarak adlandırıyor. Bu aslında kesişiminde olduğumuz toplumsal pozisyonların ve hiçbir zaman azade olamadığımız iktidar ilişkilerinin içinde şekillenen kulağımıza ve dinleme pratiklerimize yönelmek anlamına geliyor. (2)

​

Sosyal Politika, Cinsiyet Kimliği ve Cinsel Yönelim Çalışmaları Derneği (SPoD) çatısı altındaki LGBTİ+ Danışma Hattı’nın tüm gönüllüleri, danışma hattının kurulduğu 2017 yılından beri kendilerine gelen telefonları “Ben Danışma Hattı’ndan Deniz, nasıl destek olabilirim?” sorusuyla açıyor. Tek başına hat açmadan önce temel bir eğitimden geçen ve hat gönüllülükleri boyunca düzenli olarak süpervizyon toplantılarına katılmak zorunda olan, hat başındayken bireysel kimliklerini bir kenara bırakıp anonim bir Deniz kimliğini üstlenen gönüllüler, cinsel yönelim ve cinsiyet kimliği temelli şiddet ve ayrımcılık, ilişki zorlukları, açılma süreci, cinsiyet uyum süreci, askerlikten muafiyet süreci, cinsel sağlık, sosyal hizmet gibi alanlarda danışmanlık veriyor. “Yargılamadan, etiketlemeden, herkesin hikayesinin biricikliğinin farkında” (3) olan ve konuşanın kim olduğunu sormayan bir dinleme kolektifi olarak, farklı farklı şehirlerden, yaşlardan, mesleklerden LGBTİ+’ların dertlerini, hayallerini, kaygılarını, arzularını dinliyor.

 

SPoD’un web sitesinde yayımlanan 2020 tarihli pandemi raporu, (4) özellikle pandemi döneminde LGBTİ+ Danışma Hattı’na gelen arama sayısının çarpıcı oranlardaki artışını belgeliyor. Rapordaki verilere göre bu dönemde gelen aramaların yarısından fazlasının içeriğini, duygusal destek ve açılma süreci sorunları oluşturuyor. Yani karantina zamanında çok daha fazla LGBTİ+ kalmak ya da geri dönmek zorunda kaldıkları ve her daim güvende hissetmedikleri evlerden LGBTİ+ Danışma Hattı’nı arayıp sesini Deniz’e duyurmuş; hastalık kaynağından sapkın teröristliğe uzanan oldukça kapsayıcı bir marjinalleştirmeye maruz kaldığında, hat başındaki Deniz’den yalnız ya da yanlış olmadığını duymuş. Fiziksel bir aradalığa erişmenin halen külfetli olduğu ve LGBTİ+’ların kamusal alandaki seslerinin sakıncalı bulunduğu bu garip zamanlarda, hattın ucundaki Denizler hiç tanımadıkları ve gün geçtikçe çoğalan sesleri dinlemeye devam ediyor.

 

Peki Eidsheim’in ortaya koyduğu o temel etik soruya dönersek, SPoD LGBTİ+ Danışma Hattı “Tüm bu sesleri dinleyen ben kimim?” sorusuna nasıl cevap veriyor? Eğer sesin kaynağı çıkaranda değil dinleyende ise Danışma Hattı kendisine ulaşan sesleri nasıl duyuyor?  Aklımda bu sorularla Danışma Hattı’nın benimle görüşmeyi kabul eden dokuz gönüllüsüyle bireysel görüşmeler yaptım. Dinlemeyi dinleme egzersizi sayılabilecek bu görüşmeler esnasında, birbirini hiç tanımayan iki anonim kişinin kurduğu ‘akusmatik’ ilişkiyi anlamaya çalıştık ve bu ilişkinin sınırları üzerinden dinleyenin kim olduğunu aradık. Sonunda ortaya çıkan, bu dokuz kişinin her birinin kendi sesini kattığı ama aynı zamanda birtakım ortak sorumlulukları esas alarak oluşturduğu bir heterofoni oldu. Aşağıda deşifre edilmiş fragmanlar bu seslerin oluşturduğu heterofoninin; veya Don Ihde’nin dediği gibi “kendini kırılgan idealler yerine ‘bir aradalık’ta konumlandıran bir etik dinleme” (5) modunun transkripsiyonu olarak düşünülebilir. 

​

Deniz olmak 

Danışan Deniz’e dair hiçbir şey öğrenemez. Deniz orda danışan için var, gizlisin ve danışanı dinlemek için varsın.

 

Deniz güçlü biri, dinler, yardımcı olur.Benim için Deniz evden çıkmayan, evde oturan, başka hiçbir şey yapmayan bir tip; sadece evde telefon cevaplıyor.

 

Benim Deniz personam daha neşeli, sesi benden daha yüksek çıkıyor. 

 

Nasıl hepimizin farklı beyanları var ama çatı kavram olarak ‘kuir’i kullanıyoruz, Deniz de bizim kuirimiz.

 

Denizlik bana kolektif bir bilinç gibi geliyor. Hepimizin hattı Deniz olarak açması ve ortak bir amaçla o hattın ucunda durmak, bana o kolektif bilinci oluşturduğumuzu düşündürüyor. 

 

Hepimizin, Deniz personasının farklı bir rengi olarak ayrı ayrı katkısı var. Deniz aynı zamanda zırh gibi, saldırganlığı geçirmiyor, bazı duyguları bizim dışımızda tutmamızı sağlıyor. Ama benim için bazı duygular Deniz zırhından bile geçebiliyor, daha kırılgan duygular mesela, yardım edememe hissi gibi. 

Ben bireysel kimliğimden feragat etmiyorum, hattı açan hâlâ benim, ama profesyonel manada Deniz olan bir ben.

 

Birilerine yardım ettim, ilk kez böyle bir şey yapıyorum. Benim Deniz olmam, beni tanımamaları böyle bir his.

 

Anonimlik, anonimliğin gücü, gücün kırılganlığı  

Anonim olmak bana iyi geliyor. Danışan sadece benim sesim tonum hakkında bir yargıya sahip olabiliyor. Deniz olarak güvende hissediyorum, daha önyargısız hissediyorum kendimi. 

 

Bilmiyorum, anonimlik beni daha kırılgan yapıyor galiba. Tam tersini düşünüyoruz genellikle, yani anonim olmanın bizi koruduğunu. Tabii koruyor, ama söylediklerinle ilgili daha büyük sorumluluk duyuyorsun. Çünkü telefonun ucunda kendin olarak yoksun, Deniz olarak varsın. Kendi hatalarını kendi isminle üstlenebilirsin. Ama telefonun başındayken yaptığın en küçük hata senin değil Deniz’in oluyor.   

 

Güçlendirici buluyorum sanırım. Konunun ben olmaması, etiketlerden bağımsız bir şekilde varolmak. Hayır diyebilmemdir belki beni güçlendiren kısmı. Danışan beni merak ettiğinde ‘Hayır, sana gerçek ismimi, cinsiyetimi, cinsel yönelimimi söylemeyeceğim,’ diyebiliyorum rahatlıkla. Hattı koruma duygusu da güçlendirici hissettiriyor. 
 

Güvenli alan, etik çerçeve 

Bunun eşit pozisyonda dinlemekle ve arada hiyerarşi olmamasıyla ilgili olduğunu düşünüyorum. Kişi hatta kim var bilmiyor. Tamamen etiketlerden bağımsız bir şekilde, kim açarsa açsın bizden duyabildiği tek şey ‘’Ben Danışma Hattı’ndan Deniz, nasıl destek olabilirim?’ 

 

Toplumsal normların belirlediği alanların dışına çıkınca damgalandığın için -bu benim için de geçerli, çünkü cinsellikten her yerde öyle rahat rahat bahsedemiyorsun, çoğu insan hoş karşılamıyor. Ama bazı şeylerin de konuşulması gerekiyor. Ben konuşabiliyorum, danışan da konuşabiliyor, aslında ikimiz için de güvenli alan açılıyor. 

 

Bu alan öncelikle danışanın var olabildiği bir alan, resmen tanındığı, ciddiye alındığı bir alan. Dertlerinin, kimliğinin kabul gördüğü, bunların üzerine beraber düşünülen bir alan. Bu alan gerekli, çünkü her yerde bulamıyor. Benim de bu alana ihtiyacım var. Uymuyoruz çünkü, bazı şeylere uymuyoruz n’apalım.

Ben etik çerçevemi halen çizmekteyim. Başlarda biraz tedirgin ediyordu bu beni, çünkü çok fazla danışan odaklıydım, ‘’Yeter ki onu kötü hissettirmeyim, o bana ne yaparsa yapsın,’’ gibi bir yerden bakıyordum ama zamanla rahatsız olduğum yerlerde etik çizgimi keskinleştirmem gerektiğini fark ettim. Benim için kendime dair bilgi vermek, anonim kalmamak çok doğru değil, bu ihlal edildiği zaman net bir şekilde aynı şeyi söylüyorum, farklı yerlerden girmeye çalışsa da danışan, kesinkes bir şekilde tavrımı koyup öyle ilerliyorum

 

Deniz personasının sınırlarından dolayı, örneğin on sekiz yaş altı danışanlara yardım edemediğimizde daha çok üzülürdüm, şimdi o kadar üzülmüyorum. Sınırlar da koruyucu nitelikte; hem karşı tarafı hem de bizi koruyor. Koruyucu nitelikte olduğu için, sınırların makul olduğu yerler bana da makul geliyor.

 

Sesi mümkün kılma gerekliliği (6)  

Çoğu zaman, birini dinlerken bile kendi söyleceklerimizi, anlatacağımız deneyimlerimizi düşünüyoruz. Hatta bir noktada ‘Artık şu sussa da söyleceklerimi söylesem’ diyecek oluyoruz. Ama burada hiçbir şey paylaşamazsın, yani duyduğun olayın aynısını yaşamış olsan bile. Senin kırılganlığın değil, karşındaki kişi önemli. Bu beni çok afallattı başlarda. Örneğin danışanın sözünü çok fazla kesiyordum, çünkü ben de konuşmak istiyordum. Bir sürü fikrim var bu konuda, sen beni aradın o zaman neden beni dinlemiyorsun.Ama o öyle değil. O seni dinlemek için aramadı burayı, senin onu dinlemen için aradı.

 

Hat sayesinde daha kapsayıcı dinlemeyi öğrendim ve şunu fark ettim; hem gerçek hayatımda, hem de hattaki personamda bazı şeylere daha az tepki veriyorum. Önceden bazı şeyler beni çok şaşırtırdı, daha abartılı tepkiler verirdim, ama hat sayesinde bazı şeyleri normalleştirdim, gündelik

hayatımda da böyle, arkadaşlarımın anlattığı şeylere daha az abartılı tepkiler vermeye başladım. Bunun bazen daha olumlu bazen daha olumsuz etkileri oldu arkadaşlarımda. Çünkü insandan insana değişiyor, bazıları çok büyük tepkiler bekliyor, bazı insanlar sadece dinlenilmek istiyor. 

 

Danışana alan tanımaya çalışıyorum, öğüt vermiyorum. Anlatılanı doğru anlamaya çalışıyorum ve çabamı hissettirmeye çalışıyorum. Empati kurmak her şeyi anlamak anlamına gelmiyor, ‘Ben seni duyuyorum, var olduğunu biliyorum’u danışana hissettirmek anlamına geliyor.   

 

Ben hep konuşan taraf oldum, çünkü bulunduğum çevrede kendimi savunmam, devamlı kendimi ifade etmem gerekiyor. Danışma Hattı ile bu biraz değişti, çünkü tamamen dinleyici konumundayım, özellikle duygusal destek içerikli aramalarda. Bu tür aramalarda arayan kişi her zaman içinde bir parça ben barındırıyor. Anlatılan birçok şeyi yaşamışım gibi geliyor, nasıl hissettiğini az çok anlıyorum karşıdaki kişinin. Danışan benim başkalarına söylediklerimi bana anlatınca rahatlıyorum, çünkü yalnız değilim hissi geliyor. Dinleme pratiğim gelişti, konuşma ile dinlemenin az çok dengede olması gerektiğini fark ettim. Çünkü bazen çok fazla konuşuyoruz ve bizi anlamayacak insanlara kendimizi çok fazla açıklıyoruz.

 

Dinleyerek var olma, konuşarak var etme

Bir şeyleri sözcüğe döküyor olmak, konuşuyor olmak... Ağzımızdan çıkanı kulağımız duyuyor, ‘Bunlar benden çıkıyor, demek ki artık bunlarla yüzleşme vaktim geldi.’ Çünkü kendi söylediklerimizin tanığı da biz oluyoruz. Yazarken pek öyle değil, çünkü o zaman bir filtrenin arkasında bırakabiliyoruz, düşündüğümüz şeyi değiştirmek için daha çok zamanımız var. Ama konuşunca, laf ağızdan dökülünce insan onunla yüzleşiyor. Bazı danışanlar ‘Sizi arama cesaretini ancak toplayabildim,’ diyor, bununla alakalı olabilir.   

 

Yaptığımız işin terapötik bir amacı olmasa da terapötik çıktılarının olduğunu düşünüyorum. Örneğin bazı danışanlar ilk kez hatta sınır bilgisi alıyor. ‘Ben senden ayrı biriyim ve benim senden farklı sınırlarım var’ cümlesini bu kadar net bir şekilde ilk kez burada duyan danışanların olduğunu düşünüyorum.

 

Sesini kazanamamış çok fazla insan var. Belki henüz kendini tanımlayamamış ya da çeşitli sebeplerden dolayı kendini dinlenmemiş gören kişiler, konuşmak isteyip, dinlenmek isteyip bir türlü nasıl yapacağını keşfedememiş kişiler. 

 

Birçok danışan, bırak başkalarına açılmayı, kendilerine bile açılmamış oluyor. Danışma Hattı bu açıdan çok önemli, görünür olmadan ulaşabilecekleri bir destek mekanizması. Telefon sayesinde görünür olmadan da o destek mekanizmasını kendilerine çekebiliyor.

 

Bir çoğumuz çocukluğumuzdan itibaren kendimizi bir fanus içerisinde koymak zorunda. Kendimizi korumak adına yalnızlaşma deneyimlerimiz oluyor LGBTİ+’lar olarak ve bence bu yüzden, duymak, birinin seni duyması, birinin seni anlaması oldukça önemli. ‘Ben buradayım, ben varım’. Yani ‘sen ordasın, ben seni görüyorum, kimse seni duymadı ama bak ben buradayım, ben duyuyorum’ diyorum. Kişinin varoluşuna dair bir umut olma bakımından, onun geleceğine dair, kendisine tutunabilmesi bakımından önemli olduğunu düşünüyorum bunun.  

 

Seste kalmanın özgürlüğü 

Sadece sesini duyduğunda alabildiğin tek şey var, bu arada sesten gerginliği de alabiliyorsun tabii ama, burada duygularla bağdaştırıyorum, danışan kendi söylemese cinsiyetini düşünmüyorum mesela, ya da söylediği şeye odaklanıyorum, o da bana dair başka sorular sormak istiyorsa tabii ki soruyor, cevap veriyorum vermiyorum. Yani özgürleştirici kısmı bu. Sesimle sınırlı ve onun öyle bir sınırlılıkta olması bana rahat hissettiriyor. Belki de danışana da güven veriyordur, görmemek.

​

Sadece seste kalmak daha özgürleştirici kesinlikle, çünkü başka duyular devreye girdiğinde düşünmem gereken ölçmem gereken beni yönlendirecek başka şeyler olacak. 

 

Danışanı görmek bana da kötü gelebilir bu arada, dış görüntüsü filan muhtemelen kafamda başka alanlar açacak ve benim ilişkilenmem o değil, başka bir çerçeve içerisindeyiz. Bence bütün lubunyalar hayatlarının bir noktasında görünümleriyle ilgili sıkıntılar yaşıyor. Burada kimsenin kimseyi görmüyor olması ayrı bir samimiyet ortamı yaratıyor bence. Çünkü yargılayabileceğin bir şey yok. ‘Overthinking’ yapabileceğin bir şey yok. Sadece konuşuyoruz. Görünürlük alanının biraz tehlikeli olduğunu düşünüyorum.

 

Danışanları görmemem herkese aynı sıcaklıkta yaklaşmamı sağlıyor, çünkü onları görmüyorum, onların görünüşleri hakkında istesem de istemesem de bir yargım olmuyor, sadece dinlemiş oluyorum danışanı.  
 

Susmanın kıymeti

Gündelik hayatımda konuşurken sessizlikler bana çok kötü hissettiriyor ama Danışma Hattı’nda kötü hissettirmiyor, sessizliklerin gerekli olduğunu düşünüyorum hatta, bir mola olarak görüyorum, bu sessizliğin de aslında bu alanın güzel bir parçası olduğunu düşünüyorum, sessizlik bazı danışanları geriyor olsa da çünkü bence Danışma Hattı’nda susmak anlatmak kadar değerli.

 

Fiziksel mesafe & işitsel yakınlık

Başka başka şehirlerden insanlarla konuşmak; beyaz bir lubunya olarak, oturduğum yerden, kendi bakış açımdan, kendi zorluklarımdan çıkmak ve başkalarını dinliyor olabilmek, yaptığım şeyin nerelere değdiğini hayal etmek bana çok büyük bir duygusal tatmin veriyor.

 

Beraber sosyalleşemeyeceğim insanlarla telefonda bir araya gelip, aslında onların da benden çok farklı şeyler yaşamadığını görmek gibi bir deneyimim oluyor. Belki benimle benzer şeyler yaşıyor, ama onlar bambaşka bir dünyadalar, ben başka bir dünyadayım. Hayata kaptırıp giderken sanki bir tek biz varmışız ve bunları sadece biz yaşıyormuşuz gibi hissediyoruz. Bir yandan Danışma Hattı’nın böyle bir güzelliği var, bunları sadece ben yaşamıyorum, başka insanlar var, başka dünyalar var. Hikâyeler aslında değişmiyor, sadece kimlerin nasıl yaşadığı değişiyor gibi hissediyorum.

 

Buraya gelse odayı terk edeceğimiz insanlar olabilir, ama onların da dinlenilmeye ihtiyacı var. Bazen danışanın içselleştirilmiş homofobisine maruz kalmak tetikleyici olabiliyor, ama biliyorum ki içselleştirilmiş homofobi danışana da acı veriyor. Acı veren inançları biriyle beraber yargılanmadan irdelemek, söylenenlerin içeriği olumsuz olsa da dinlemeye devam etmek, o empati gıdası, insanı dönüştürüyor. Empati gıdası hepimize lazım, çünkü insan olarak ben, anlaşıldıkça, dinlendikçe büyüyebilirim.

 

Örgütlü olmayan, bizi ilk defa duyan, böyle bir hattın varlığını yeni keşfetmiş kişiler, çevreleriyle bireysel mücadelelerini veriyorlar, benim gibi. Arayan danışanlara, özellikle duygusal destek aramasıysa, her zaman ‘Bizi aradığın için teşekkür ederim,’ diyorum. Çünkü, ‘Ben seni duyuyorum, senin beni duyduğunu da biliyorum, anonim de olsa benim varlığımı biliyorsun.

Yani ben de yalnız değilim, bu yüzden sana teşekkür ederim.
 

Cinsiyetli beden & lubunya ses 

Danışanın sesi bazen lubunya gibi gelmiyor, o ne demekse, acaba şimdi ne gelecek diye merak ediyorum. İster istemez bazı etiketler içine koyuyoruz kendimizi ve yakın hissettiklerimizi. ‘Biz’ olmak için hep bir ‘onlar’ a ihtiyaç duyarsın ya, ‘bunlar LGBTİ+, yani bizden, ama onlar bizden değil’ diye konumlandırmak anlamına geliyor bu. Oysa kaba saba konuşan bir gey de olabilir, o kişi öyle bir ses tonuna sahip ve bizim desteğimize ihtiyacı olan bir lubunya olabilir.  

Geçenlerde bir danışan aradı ve çok endişeliydi, sesinden anladım, “ben endişeliyim” demiyordu, ama endişeli bir şekilde anlatıyordu, endişeli bir sesti. O danışanla çok uzun konuştum, kendimi ona çok yakın hissettim. Bu da ara ara oluyor hatta bana. Dış görünüşle ilgili bir şey değil de endişeli bir figür çiziyorum kafamda, böyle bir duygu atıyorum danışana. Sesi bir duyguyla birleştirmek, belki de konuşanı görmüyor olmam, seste yine böyle bir alan açıyordur, daha farklı şekilde ele almamı sağlıyordur belki. Ama yine de duygu atamaktan korkuyorum genellikle. “Bugün Deniz de bana üzüldü” demesin istiyorum.   

 

Sesten duygulanımları alabiliyorum ama sese cinsiyet atamamaya çalışıyorum. Ama bazen danışanın şivesi, aksanı farklı geldiğinde söylediklerini kaçırmamak için ekstra dikkat ettiğimi fark ettim şimdi. Bazı şeyleri anlamak ve incelemek için bir sürü kategorilere ayırıyoruz, sonra da yarattığımız bütün kategorileri yıkmaya çalışıyoruz, ama bu her zaman kolay değil.

 

Politik bir eylem olarak dinlemek 

Ben aktivistlerin çok hareketli bir hayatı olduğunu düşünürdüm. Bir aktivist stereotipi vardır ya, sokaktadır, hep bağırır. Ne bileyim olaylar olur, oraya gider. Gördüm ki illa öyle olmak zorunda değilmiş

 

Yaptığım işte gerçek bir aktivizm ruhu var. Çünkü şunu biliyorum, hattı açtığım bu odanın dışında benimle aynı fikirde olmayan insanlar var. Ama ben yine de odamın içinde bunu yapabiliyorum, hattı açmak için gereken güvenli alanı sağlayabiliyorum. Emeğimi veriyorum, zamanımı veriyorum, bunu hem karşıdaki kişi için hem de kendim için yapıyorum, çünkü ben hattı açarken kendimi gerçekleştiriyorum. Bunlar hâlâ bir şeyler yapabileceğime, pes etmeyeceğime dair inancımı tazeliyor.

 

Pasif bir aktivizm biçimi gibi geliyor, var olan politikaları değiştirmekten çok asıl öznelere ulaşmak ve bir birliktelik duygusu oluşturmaya çalışmak gibi.

 

Herkese hitap etmek gibi bir kaygımız yok, hedefimiz genel bir nüfusun farkındalığı için mücadele etmek değil, hedefimiz lubunyalar. Görünür olmaktan öte, daha özel bir temas olduğunu düşünüyorum bunun. İnsan insana ve dinleyerek yaptığımız bir aktivizm bu.

 

Asıl aktivizmin burada yürüdüğünü düşünüyorum, çünkü insanlar ilk bize açılıyor. İnsanlar ilk bizden yardım alıyor ve biz onları harekete geçiriyoruz. Hareketin görünürlüğünü çok dallı budaklı buluyorum. Çok ses var ama kimsenin sesi birbirine gitmiyor.

 

Benim sesim

Danışma Hattı benim sesimi ‘daha sesli’ hale getirdi bence. Hattı açtığımdan kimsenin haberi yok, kimse bilmiyor ve kimse bilmeden pek çok şey yapıyorum, insanlara dokunuyorum. Kimsenin haberi olmadan daha çok sesim çıkıyor, daha çok konuşuyorum. 

 

Önceden cinsellikle ilgili bu kadar konuşamazken, Danışma Hattı’yla birlikte hem bunu konuşmaya başladım hem de sağlıklı olanın konuşmak olduğunu fark ettim, çünkü konuşmadan karşındakine istediklerini anlatamazsın ya da rahatsız olduğun şeyleri de söyleyemezsin. Hatta konuşabiliyor olmak beni de değiştiriyor.

 

Sınır çizme açısından danışma hattının kendi hayatımı dönüştürdüğünü söyleyebilirim, hayır diyebilmem açısından. Önceden hayır demek çok daha zordu benim için, ya da istemediğim şeyleri yapmak durumunda kaldım pek çok kez. Hatla birlikte bunu birkaç kez söyleyince, kesin bir şekilde tavrını koymak gerçekten iyi hissettirmeye başladı, gurur duydum kendimle.

 

Etrafımdaki kişileri bir tık dönüştürmeyi istiyorum, eskiden bununla uğraşmazdım, kendimi yormazdım belki. Ama artık bazı şeyler beni çok daha fazla rahatsız ettiği için, etrafımdaki kişileri dönüştürme isteğim de arttı doğal olarak, bu yüzden sesim de arttı.

​

Farklılıklar arasında bir hat açmak 

Kırılgan idealler yerine bir aradalıkta kendini konumlandıran bir dinlemeyi dinlediğimizde neler duyarız? Şayet sesin kaynağı sesi çıkaranda değil, Eidsheim’ın öne sürdüğü gibi dinleyende ise, SPoD LGBTİ+ Danışma Hattı’nın gönüllülerinin hattın başında duyduğu ve burada bize duyurduğu çok fazla ses var: Arayanın sesi, dinleyen Deniz’in sesi, Deniz’i dinleyen gönüllünün ‘kendi sesi,’ bu sesi duyan Deniz’in sesi, Deniz’i duyan arayanın sesi ve farklı Denizlerin birbirini dinleyen sesi. Bu heterofonik sesler bütünü, aynı zamanda bir geri besleme döngüsü: Kaynağından koparak mekânlar, mesafeler, bedenler, farklar arası ilişkilerden oluşuyor. Bu sesler bütünü, seslerin birbirine karşı sorumluluğunun hem nedeni hem de sonucu. Kolektif bir durum olarak sesin farklı ve birbiriyle ilişkili katmanları.

 

Konuştuğum gönüllülerin sık sık kullandıkları “hat açmak” terimi, gönüllü olarak üstlendikleri görevin yanı sıra başka türlü bir ilişkilenme biçiminin metaforu olarak da düşünülebilir. Hat açmak, daha önce bağlantısı olmamış sesler için bir temas ihtimali, bir yol, bir patika açmak. Belki de lubunyaların temasını, dayanışmasını, bir aradalığını kırmaya çalışan bir düzenin altında açılan bir tünel—sesleri birbirine yakınlaştıran ve “görünür olanın altındaki görünmez hareketliliği, başka türden bağları, ilişkileri ve henüz duyulmamış başka seslerin—yani çok sesli bir ufkun ihtimalini açığa çıkaran” (7) bir tünel. Tünelin ucunda Denizler.