Gelinlikçide Ruhsal Kırılmalar

- BÜŞRA KÜÇÜK -

“But I caught  the darkness, baby

And I got it worse than you”

Leonard Cohen, Darkness

Kalabalık caddenin daracık ara sokaklarından birinde, Mehtap Çay Ocağı’na oturdum prova sıramın gelmesini bekliyorum. Geç kaldığımı sanıp koştura koştura geldiğimden sıcak beynime vurdu, bir yandan elimdeki dergiyle serinlemeye çalışıyorum. 

​

Gelinlikçiler sokağı öyle bir yer ki kendinizi pamuk prenses sanıp onlarca gelinliği aynı anda satın alabilir, size yapılan muameleye kanıp tüm mal varlığınızı orada bırakabilirsiniz. En pespaye parçanın içinde herkesin hayallerini süsleyen bir kraliçe olduğunuza ikna edilebilir, evlilik kurumuna değil de büyülü bir dünyaya adım attığınıza inandırılabilirsiniz. Manipülasyon kelimesi gerçek karşılığını bir gelinlikçinin dudaklarının arasında bulamazsa hiçbir yerde bulamaz. Haklılar. Başka türlü nasıl katlanılır bu tantanaya?

​

Ancak benim gelinlikçim bildiğiniz gelinlikçilere benzemiyor. Müjgan Hanım ellili yaşlarda bir kadın. İşini öyle büyük bir ciddiyetle yapıyor ki hayatın yırtılan tüm parçalarını dikip birleştirebileceğine, sökülen her kısmını onarabileceğine dair bir güven yaratıyor. Artık kullanılamayacak kadar yıpranmış benliklerinizi yenileyip elinize tutuşturabilir, öyle kabiliyetli. Tuttuğunu koparmanın ne demek olduğunu sorsanız üç hafta ders niyetine anlattıklarını dinlersiniz. Gereksiz samimiyetten hoşlanmıyor. Boş yere dağıtacak sevgisi de ilgisi de yok onun, hak edene hak ettiği kadar verir, fazla vermişse geri ister. 

​

Sobe Moda Evi’nde daha önce girdiğim bir iki dükkandaki prenses muamelesinden eser yok. Müjgan Hanımın pek çok yaşam olayına olduğu gibi evliliğe de yaklaşımı ‘çok abartmamak lazım’ şeklinde. Yeni gelinlerin tatlı telaşının aslında pek de tatlı olmadığını söylemek bir gelinlikçi için fazla riskli, ama umursamıyor.

​

Kendine has bir tarzı var. Gelinliğin helenistik mi bohem mi yoksa klasik mi olacağına o karar veriyor. Size de onaylamak düşüyor. İşini doğru yapanlara has bir güven verdiğinden ona itiraz etmek içimden gelmiyor. Bana sorduğu sorularla zevkimi kendi kafasında belirliyor. Dış görünüşümle birlikte iç görünüşümü de analiz ediyor. Dolayısıyla diktiği elbise gelinlikten çok bana benziyor. “Şu tülden bir omuz detayı yapacağım.” diyor, “Olur.” diyorum. “Kabarıklığını çok sevmedim biraz hafifleteceğim.” diyor, “Tamam.” diyorum. O ne yapsa güzel yapar biliyorum.

​

Evlilikten bahsetmeyi sevmiyor. İlk günden beri bana müstakbel eş adayımla ilgili tek soru sormadı. Onunla yaptığımız uzun sohbetlerde bazen kendimi bir psikoloğun odasındaymış gibi hissettiğim bile oldu. Diğer gelinlikçiler gelin adaylarını rahatlatmak için sürekli yalandan bir pohpohlama seansı yaparken o verdiği güvenle rahatlatmayı tercih ediyor. Herkesin odağındaki düğünken onun odağında ben oluyorum.

​

Benim de işime geliyor doğrusu. Düğüne bir ay kala on yıl önce aşık olduğum adamın ortaya çıkması kafamı zaten allak bullak etmişken kimse bana evlilikten, ilişkiden, aşktan falan söz etmesin istiyorum. Bu evlilik görevi Mahir’in on yıl önce gözünü kırpmadan yaptığı gibi bir an önce tamamlansın ve geçelim istiyorum. 

​

İki çaydan sonra saatimin geldiğini fark edip kalkıyorum. Apartman merdivenlerini hızlıca çıkıp zili çalıyorum. İçeriye girip her zamanki gibi gümüş renkli koltuğa yöneliyorum. Yerdeki iplikler, saten parçaları, köşedeki güpür yığınları artık tanıdık geliyor. Buradaki kumaş kokusuna, aydınlık ortama alıştığımı düşünüyorum. Dikiş masasının hemen yanında duran konsolun üzerindeki eski fotoğrafları yadırgamıyorum. 

​

Ben odadaki yerime yerleşirken arka odadan Müjgan Hanım gelinlikle geliyor. Yüzüme bakıp çok uzatmadan konuya giriyor; “Neyin var senin, sormayayım sormayayım dedim ama, bir ikidir pek iyi görmüyorum.”

​

Tedirgin oluyorum. Bunu etrafımda başka insanlar da sordu ama Müjgan Hanım soruyorsa sadece sorup bırakmaz. “İyiyim, yorgunum biraz, malum koşturmaca.”

​

“Düğünün saçma sapan koşturmacasını bana anlatma istersen. Onu iyi biliyoruz. Başka bir şey var. İstemiyor musun sen bu adamı?”

​

Şak diye soruyor. Patır patır dökülüyorum ben de. “İstemesine istiyorum da, daha önceleri çok istediğim bir adam vardı, o ortaya çıktı geçen gün. Aniden. Aradan on yıl geçmemiş gibi, çıkıp geldi. Neden yaptı bunu bilmiyorum.”

​

“Senin de kafan karıştı tabii.”

​

“Gözümün içine baka baka evlenen adam şimdi gelmiş gözümün içine baka baka ‘Özledim.’ diyor. Ayıptır be!”

​

Ne çok ayrıntıyı hatırlıyorum Mahir’le ilgili. Mahir’in karısıyla ilgili ne çok... Selma’nın doğum gününde getirdikleri şarabın markasını, kadının üzerindeki bluzun büyük düğmelerini, düğmelerin tutmakta zorlandığı kocaman göğüslerini, ayakkabılarıma benzeyen ayakkabısını, tırnağındaki lacivert ojeyi... Ne çok şeyi; en çok Mahir’in onun parmaklarına dokunuşundaki, ellerini öpüşündeki özeni... Kendimle karısı arasında bir benzerlik bulmaya çalışmamı, bulduğum benzerliklerden hiç memnun olmayışımı, bulamadığım benzerliklerden de hiç memnun olmayışımı...

​

Gülüyor Müjgan Hanım, hak veriyor, anlıyor. “Zamanlaması çok iyi, ama bir şeyi ıskalamış, sen o zamanki sen değilsin.”

​

“Değilim di mi?”

​

 Buna inanmak istiyorum. Zamanın döngüselliğiyle aramda ciddi sorunlar var çünkü, geçmişten çıkıp gelenlerle, bir de kaçak dövüşenlerle. 

​

Kendi kendime tekrarlıyorum, “Değilim di mi?”

​

Aşıktım Mahir’e, bakışlarında, sözlerinde kendimi arardım hep. Bulamazdım. Genç bir aşığın beceriksizliğiyle doluydum. Hem hayata, hem ona karşı. Ben yoktum, kendimde bile yoktum. Neredeydim ben? O çekingen, içine gömülmüş genç kadının varlığı silik bir silüet gibiydi. İçinde duygulardan ev yapan ben, evimden burnumun ucunu dahi çıkaramayacak kadar korkaktım. 

​

Mahir’in esmer suratını, çekik gözlerini, belirgin çenesini yüzüme çevirip “Bak bana! Bak ne görüyorsun? Bak da söyle, bir şey gör ve söyle. Benden bir şey anla ve söyle! Bak! Gör! Hisset!” diye bağırmak isterdim. Sevmesini de geçtim, görse yetecekti. Ama görmedi. Kendi hayatının müziğine kapılmış bir tay gibiydi o, koştu, koştu, koştu, durmadı, bakmadı, görmedi. 

​

Ben bile kendimi göremezken ondan beni görmesini beklemek haksızlıktı belki, bilemiyorum. Ama insan işte, istiyor. Biri dursun, onu incelesin, onu onarsın, onu sarmalasın istiyor. Yaralarını, geçmişini, aksaklığını iyileştirsin istiyor. Genç bir aşıkken insan en çok şefkat istiyor, halbuki aşk istediğini zannediyor. 

​

Soruyorum; “Büyüdüm artık. Eskisi gibi değilim de, o çocukluk neden içimi burkmaya devam ediyor?”

​

Müjgan Hanım düşünceli, yüzüme bakıyor. Bir yandan gelinlikte son düzeltmeleri yapıyor; “Belki de tekrar görüp yine eskisi gibi hisseder miyim diye merak ediyorsun.”

​

“Hala beni arzulasın istiyorum belki de. Offf!”

​

“Ne var bunda canım? Arzunu terbiye edemezsin. İkna da edemezsin. İnsan ister. Hele bir kez çok istediğini alamadıysa, aradan yüz yıl geçsin, yine ister.”

​

“Ne yapayım yani? 

​

Bu soruyu sorarken  Müjgan Hanımı tekrar süzüyorum, onda bir anne edası var mı yok mu anlamaya çalışıyorum. Düzgün bir fiziğe sahip olsa da yüzünün buruşukluğunda, çizgilerinin sertliğinde sanki bu dünyanın kahrından çocuk yapmaya fırsat bulamamış bir kadının serzenişi var. Bir çocuğu büyütürken büyümüş değil de büyüme sancısından bir çocuk yapmayı aklının ucundan bile geçirmemiş birinin yüz hatları bunlar. Ama öğütleri, anlayışı, olayı tartması bir anne gibi geliyor bana. Ya da o an bir annenin şefkatli kucağına sığınıp kendimi bu saçma sapan düşüncelerden kurtarmak istiyorum.

​

“Belki de ne unutulmaz kadın olduğumu ona ve kendime göstermek istiyorumdur. Oh olsun, ömrünün sonuna kadar unutama beni demek istiyorumdur.”

​

“Emin misin? Ne işine yarayacak bu? Neyin intikamı?”

​

“Kaçak dövüşmenin intikamı! Hep kaçak dövüşen suratına gerçek bir yumruk yesin istiyorum.”

​

Evet tam böyle istiyorum. Var mı yok mu bir türlü karar veremediğim, kolayca ortalıktan kaybolabildiği halde varlığının güçlü etkisi o yokken bile duyulabilen, beni yıllarca kurtulamadığım bir sırra ortak eden, ama aslında hayal ürünüymüşüm gibi davranan bu adamın kaçak dövüşleri suratında patlasın istiyorum. 

​

“Geri döndüğüne göre o surat zaten dağılmıştır. Başka bir şey olmasın?”

​

“Hem yıllar öncesi için suratını dağıtmak, hem de sarılıp cesaret vermek istiyorum.” diyorum Müjgan Hanımın da bana cesaret vermesini bekleyerek. 

​

Ona hala sımsıkı sarılmak istiyorum. Artık aşktan değil de, elde kalan dostane duygudan belki. İçindeki karmaşayı kucaklamak istiyorum. Kendisinin şiddetle reddettiği karmaşayı. Ben yıllardır kendi karmaşasıyla oynaşmış, ona alışmış, onu tanımış biriyim az çok. O ise bir çocuk gibi ürküp kaçmıştı.

​

“Ne için cesaret? Kendi cesaretini herkes kendisi bulacak. Sana kim destek oldu? Seni biri mi cesaretlendirdi hayatta da kararlar alıp, düşe kalka yoluna devam ettin? Karşında bir çocuk yok, kocaman bir adam var. Kimse kimsenin yerine balkondan atlayamaz. Herkes kendi ipini kendi çekmeli.”

​

Suratımda bir tokat gibi şaklıyor bu sözler. Cengaverliğimi usulca katlayıp yerine koyuyorum. Müjgan Hanımın hatırlattığı iyi oluyor; iyileştirmek için ürkek ruhlar koleksiyonu yapmaktan sıkılmamışım demek. Kendimi adam ettim de Mahir kaldı.

​

Düşünüyorum tabii; Mahir’in ne için cesarete ihtiyacı var? Özledim demeyi kendince bir cesaret mi sayıyor? Özlediği şeyin ne olduğu bile belli değil. Yürüdüğü sokakları, yaptığı aylaklıkları, yarınsızlığı, düşünmeden alınan kararları, gecenin üçünde sokakta Orhan Gencebay şarkıları söyleyerek mahalleye verdiğimiz rahatsızlıkları, geçmişini, geçmişin bir parçası olarak beni... Sadece özleyebiliyor Mahir. Nasıl olsa özlemek için kılını bile kıpırdatması gerekmiyor. 

Saçlarımı arkaya atıp tel tokayla tutturuyor. Gelinlik hazır. Aynanın karşısında kendimi uzun uzun izliyorum. Her derde kafa üstü dalan ben biraz da müstakbel eşimin dertleriyle ilgileneyim, o da 10 yıl sonra gelip asla sorumluluğunu üstlenmeyeceği duygularını üstüme boca etmesin sonra.

​

“Bu model sana çok yakıştı.” diyor Müjgan Hanım gözleri ışıldayarak.

​

Aynı fikirde olup olmadığımdan emin olamasam da helenistik gelinliğimin içinde -gerçek bir savaşçı gibi- gururlu ve sırıtarak yüzüne bakıyorum; “Ben bu modeli yıllardır giyiyorum.”